Ağladığım Dost Bilmesin

Bil ki, sen kapımı tıklatmıştın gülümseyen bir edayla

Ben de “hoş geldin” demiştim yürek dolusu mânâyla

Bil ki, dostluk eli birleşince sevincimiz katlanmıştı

Dostun dosta sohbetiyle şu yolumuz tatlanmıştı

Bil ki, her dostum gibi seni de başımda taşıdım ben

Güle sinmiş hançerinle dağlansam da bir şey demedim ben

Bil ki, yolumdaki çiçekleri sana gönül rızası ile verdim

Yolumuzun onca derdi senin değil benim derdim

Bil ki, bir damlacık mürekkebi yalamışsam şu dünyada

Bütün yazım feda olsun beni derde salan dosta

Bil ki, bin kez parçalasan beni gülücük dolu hançerle

Yollarımız ayrılsa da dosttan gül yarası kalır benle

Bil ki, bildiklerimi can-ı gönülden pay ettim

Nereden bilirdim ki dostluğu o gün zay ettin

Bil ki, bir an olsun senden ummamıştım gayrılığı

Tez zamanda sen öğrettin dosttan sızan ayrılığı

Bil ki, anladıysam özü bildirmedim yaşlı gözü

Kapımı açık koysam da “hoşça kal” dır yiğit sözü